Αγάπη ή αλλιώς ζωή

Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν στα σχολεία, είναι που δε μας μαθαίνουν για τις σχέσεις και την αγάπη.

Δεν είδα ποτέ π.χ.  «Αγάπη. Να αιτιολογηθεί.»

Τότε, που αυτό ήταν το μεγαλύτερό μας ενδιαφέρον. Κι ακόμη είναι, αν προσέξετε. Δείτε αυτούς που δεν έχουν σχέση ή δεν έχουν μια υγιή σχέση και δείτε κι αυτούς που έχουν. Είναι κινητήριος δύναμη. Αυτή ευθύνεται για τη διάθεση, την απόδοση, την αλληλεγγύη, το χαμόγελο, την ισορροπημένη ψυχική υγεία.

Τότε, «αγαπούσαμε» κάποιον στο σχολείο και γυρνώντας σπίτι, περιμέναμε να έρθει το αύριο να τον ξαναδούμε. Ή περιμέναμε να χτυπήσει διάλειμμα να βγούμε, να κάτσουμε στις κερκίδες και να κοιτάμε απερίσπαστοι τις πόρτες που ‘βγαιναν στην αυλή, ώσπου να εμφανιστεί και μ’ ένα του/της χαμόγελο ένιωθες ανίκητος.

Τότε, που πηγαίναμε και μετά το σχολείο για καφέ σ’ ένα στέκι της γειτονιάς γιατί θα ήταν κι αυτός/ή εκεί. Και τότε, που, αν τύχαινε τελικά και σού ζητούσε να βγείτε, έτρεμες απ’ το σπίτι ακόμα και κάτι ανεξήγητο μέσα σου ξεχείλιζε.

Αυτή η αγάπη - που δεν κλείνεται σε ομοιωματικά – αυτή είναι η πραγματική. Ίσως στην ανώριμη εκδοχή της, όμως αυτή είναι. Κι αφού μεγαλώνοντας σού την «έσπασαν», την έκαναν να μοιάζει τόσο ρηχή, πουλημένη, καθημερινή και κρύα, τόσο απίθανη να βρεθεί, την έκλεισες στο ντουλάπι απολεσθέντων παραπόνων και πάγωσες κι εσύ.

Πέραν της πλάκας, όλοι παιδιά είμαστε. Ανεξαιρέτως. Αρνείσαι πως αν σού φέρω ένα λουλούδι κάτω απ’ το σπίτι σου αφού μαλώσουμε και σού φωνάζω πως σ’ αγαπώ κι ας ακούνε όλοι, δε θα χαμογελάσεις και δε θα νιώσεις να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή; Δε θα τρέξεις να μ’ αγκαλιάσεις και θα φταις τον εαυτό σου που άντεξες τόση ώρα μακριά μου εξαιτίας αυτού του παλιοεγωισμού; Όσους χρόνους κι αν κρατάς στην πλάτη σου.

Αυτό που γινόμαστε όμως, έγκειται στον τρόπο διαχείρισης των εμπειριών μας. Άλλα παιδιά είναι σκληρά, άλλα σοβαρά, άλλα μεταθέτουν τα ενδιαφέροντά τους στο πού θα βγουν το βράδυ και τι θα φορέσουν γιατί κάτι τους συμβαίνει και «κρύβονται» στη ντουλάπα τους. Όλα έχουν μια εξήγηση.

Αν λοιπόν την ξαναβρείς αυτήν την αγάπη και ξανανιώσεις έτσι, να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός. Να ξέρεις ότι έπρεπε να περάσεις κι αυτά για να μπορέσεις να τη ζήσεις στην ώριμη εκδοχή της κι η ώριμη εκδοχή της είναι να ξέρεις πως αφού τη βρήκες ξανά, δε θα την αφήσεις να χαθεί για τίποτα στον κόσμο. Αυτά τα  « σ’ αγαπώ αλλά δε μπορούμε να ‘μαστε μαζί» ή «είναι για το καλό σου» ή «εγώ φταίω, όχι εσύ» κτλ, δεν είναι αγάπη.

Την αγάπη τη βλέπεις απ’ την αρχή και προσέχεις μην κάνεις κάτι που ίσως τη χαλάσει στο μέλλον. Τη σιγοντάρεις, τη φροντίζεις και την τροφοδοτείς. Την ακούς και κάνεις αυτά που θέλει. Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αφήσεις τον εγωισμό απ’ έξω περνώντας το κατώφλι της.

Αν δεν το κάνεις, την έχασες, δε σού δίνει επιλογές. Παλεύεις καθημερινά. Δεν είναι για δειλούς που μετά πνίγονται στο αλκοόλ και καλά γιατί πονάνε. Μπούρδες με κορδέλες. Πονάνε γιατί ξέρουν ότι είναι δειλοί και τα παρατάνε και, φυσικά, δε μπορούν να το δεχτούν για τον εαυτό τους – εγωισμός -. Πρέπει κάπου να το φταίξουν.

Και το παλεύουν με αλκοόλ! Πιο άχρηστη κι ηλίθια δικαιολογία δεν υπάρχει. Μια δικαιολογία-μάστιγα τη σήμερον. Θα σού πω εγώ. Αυτός ο καημός ο τεράστιος που νομίζεις πως είναι βουνό και καθισμένος στο μπαρ που τα πίνεις, το ξαναπας rewind ψάχνοντας τα λάθη, είναι ένα άδειο, ψεύτικο μεγάλο μαύρο σύννεφο που διαλύεται πολύ εύκολα. Ή και δύσκολα.



Διαβάστε τη συνέχεια στο http://www.thessalonikiartsandculture.gr