Σε θέλω όταν δεν με θες, δεν σε θέλω όταν με θες

Το συγκεκριμένο μοτίβο σχέσης είναι γνωστό:

Έντονα συναισθήματα και πάθος στην αρχή της γνωριμίας, έρωτας και αίσθηση ότι βρήκες το άλλο σου μισό, προσέγγιση, σύνδεση και κορύφωση αμέσως μετά, απομάκρυνση λίγο αργότερα, επανασύνδεση στη συνέχεια, και μετά ξανά απομάκρυνση και ξανά επανασύνδεση, αλλεπάλληλοι χωρισμοί και επανασυνδέσεις, μέχρι όσο αντέξουν τα εμπλεκόμενα μέρη, μέχρι εξαντλήσεως και τελικής πτώσεως μερικές φορές, μέχρι το οριστικό και αναπόφευκτο τέλος.

Και όλα αυτά διανθισμένα με δράματα, παρεξηγήσεις, στραπατσαρισμένους εγωισμούς, τσαλαπατημένα συναισθήματα, απογοήτευση, θυμό και τεράστια αίσθηση αποτυχίας.

Και μένεις ν’ αναρωτιέσαι: Τι κάνω λάθος; Τι δεν λειτούργησε; Γιατί πάλι τα ίδια; Φταίω εγώ; Ο άλλος; Οι επιλογές μου;

Φταίει που φοβάσαι αυτό που λες ότι επιθυμείς. Φταίνε τα εμπόδια που, συνειδητά ή ασυνείδητα, εγείρεις στην οικειότητα. Φταίει που ερωτεύεσαι ανθρώπους που δεν είναι διαθέσιμοι. Φταίει που σνομπάρεις τους ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι επειδή σου φαίνονται βαρετοί ή φορτικοί. Φταίει που μόλις νιώσεις ότι κάτι πάει να στρώσει κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να το σαμποτάρεις και να το χαλάσεις.
 
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ

Στην αρχή αυτών των σχέσεων όλα μοιάζουν απολύτως φυσιολογικά: δύο άνθρωποι νιώθουν την επιθυμία να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο και το πράγμα μοιάζει αμοιβαίο.

Αν κάποιος ψάξει βαθύτερα είναι πιθανό να βρει ότι οι δύο υποψήφιοι σύντροφοι έχουν στο ενεργητικό τους μια ατέλειωτη σειρά από αποτυχημένες, ανεκπλήρωτες ή ημιτελείς σχέσεις, όμως ποιος κάθεται να σκαλίσει το παρελθόν όταν βιώνει κάτι τόσο ειδυλλιακό και μαγικό; Το δράμα που πυροδοτεί τη γνωριμία ποτέ δεν γίνεται φανερό από την αρχή, αλλά υπογείως διανέμει τους ρόλους ώστε να τεθεί η ιστορία σε λειτουργία:

Τον ρόλο εκείνου που (φαινομενικά) απομακρύνεται από τη σχέση αναλαμβάνει ο σύντροφος που εγείρει τα μεγαλύτερα εμπόδια στη σχέση και έχει τον περισσότερο έλεγχο και την μεγαλύτερη δύναμη. Αποφασίζει για την έναρξη, τη λήξη και γενικά το ρυθμό της σχέσης, αντιδρά αρνητικά σε οποιαδήποτε πίεση, δεν κάνει συμβιβασμούς, ενώ παράλληλα δέχεται την μεγαλύτερη επιβεβαίωση και συναισθηματική προσφορά από τον έτερο σύντροφο.

Με λόγια, πράξεις ή τις συνθήκες ζωής του ο απόμακρος σύντροφος θέτει περιορισμούς στη σχέση. Ενδέχεται να αντιμετωπίζει κάποιο ορατό και συγκεκριμένο κόλλημα ή μπορεί να έχει δισταγμούς υποκειμενικούς: είναι πιθανό να βρίσκεται σε άλλη σχέση, να είναι κολλημένος σε κάποια προηγούμενη σχέση, να μην νιώθει πρακτικά ή συναισθηματικά έτοιμος για σχέση, να μένει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, να είναι εργασιομανής ή εξαρτημένος από ουσίες.

Το παράδοξο είναι ότι συχνά ο απόμακρος σύντροφος δηλώνει ανοιχτός και συναισθηματικά διαθέσιμος ή ακόμα εκφράζει έντονη επιθυμία να έχει μια σχέση στη ζωή του. Στην ουσία όμως είναι απρόθυμος να πάει τα πράγματα παρακάτω, αισθάνεται να πνίγεται όταν έρχεται κοντά με τον άλλον και νιώθει ιδιαίτερα απειλητική την ιδέα της δέσμευσης.


Διαβάστε τη συνέχεια στο http://www.thessalonikiartsandculture.gr