Συνεχίζω να ονειρεύομαι...

Θυμάμαι από μικρός, στο μυαλό μου συνυπήρχαν ένα σωρό μεγάλες ιδέες, ένα σωρό διαφορετικές εικόνες, μεγάλοι κόσμοι, μεγάλα όνειρα, σπουδαία κατορθώματα, μοναδικές εμπειρίες  που όλες είχαν ένα όμορφο τέλος, ένα φωτεινό, ενθουσιώδες και αξέχαστο φινάλε.

Έχοντας περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τότε, μετρώ τις διαφορές, εξετάζω τις πιθανότητες, εντοπίζω τα λάθη, σκουπίζω τον εναπομείναντα ενθουσιασμό και τελικά καταλήγω να κοιμάμαι με τον ίδιο ακριβώς  τρόπο, με ένα μαξιλάρι γεμάτο ενήλικα όνειρα με παιδικό χαρακτήρα.

Καθώς περπατώ στους πολυπληθείς κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, προσπαθώ να αφουγκραστώ τις σκέψεις των περαστικών, προσπαθώ να μαντέψω τι όνειρα είχαν όταν ξεκινούσαν τη δική τους αμφίβολη καριέρα στη ζωή, προσπαθώ να εντοπίσω τα πρόσωπα εκείνα που θα μοιάζουν χαρούμενα, ήρεμα, ευτυχισμένα.

Μα τελικά, σε έναν κόσμο  τόσο θορυβώδη, σε ένα πλήθος που βιάζεται και  ταυτόχρονα προσπαθεί να βρει τη δική του ήρεμη γωνιά μέσα στη πόλη, οι μοναδικές σκέψεις που μπορώ να ακούσω, είναι οι δικοί μου μοναχικοί μονόλογοι καθώς παρατηρώ το δικό μου πρόσωπο να καθρεπτίζεται στις μεγάλες γυάλινες βιτρίνες.

Παρόλα αυτά, είναι μια γενική ομολογία, ότι χωρίς όνειρα, χωρίς όλες εκείνες τις κρυφές επιθυμίες, χωρίς όλες αυτές τις φιλικές συζητήσεις για το πολλές φορές άπιαστο «καλύτερο αύριο», ίσως η ζωή μας να μην είχε το λιγοστό χρώμα που έχει τώρα. Γιατί τελικά ποιο το νόημα αν δεν αποσκοπείς κάπου, αν δεν ελπίζεις σε κάτι, αν δεν αγωνίζεσαι για να γίνουν οι μέρες σου πιο ομαλές και ανθρώπινες.

Καθώς η κάθε μέρα φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της, συνειδητοποιώ  ότι ως ενήλικας συνεχίζω να έχω τον ίδιο αριθμό ονείρων και επιθυμιών όπως μικρός.  Ίσως βέβαια στο παρόν να μην υπάρχουν όνειρα για έναν κόσμο γεμάτο ευγενικούς ιππότες και πανέμορφές πριγκίπισσες, ίσως να μην υπάρχουν μαγικά ραβδάκια που θα μεταμόρφωναν σε βατράχια τους κακούς και σε στρατηγούς τους γενναίους, αλλά σίγουρα κάτι έχει μείνει κάτω από τη χρυσόσκονη της παιδικής ευαισθησίας.

Τώρα ονειρεύομαι να περπατώ σε δρόμους με χαμογελαστούς ανθρώπους, τώρα ονειρεύομαι μια ανθρώπινη χώρα με δίκαιους άρχοντες, τώρα ονειρεύομαι πράσινα πάρκα γεμάτα χαρούμενα παιδιά, τώρα ονειρεύομαι μια πόλη γεμάτη μουσική και ποίηση.

Πάνω από όλα όμως, επιθυμώ να ονειρεύομαι  χωρίς φραγμούς και όρια, επιθυμώ να μεγαλώνω και ελεύθερος, να συνεχίσω να ζωγραφίζω έναν  όμορφο κόσμο, όπως ακριβώς έκανα ως παιδί, σε ένα νησί, κάπου εκεί στη μέση μιας απέραντης θάλασσας…


Συντάκτης: Χρήστος Δασκαλάκης, Συγγραφέας

MykonosDaily.gr σε συνεργασία με το http://www.flowmagazine.gr