Πάλι τα ίδια στην Αλεόμαντρα - Η επανάληψη είναι πηγή μαθήσεως...

Λένε ότι η επανάληψη είναι πηγή μαθήσεως και όπως όλα δείχνουν πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με τα λύματα, να κολυμπάμε στα μικρόβια, να μυρίζουμε τα σκουπίδια και να φωτογραφιζόμαστε με χαμόγελο πως όλα πάνε καλά!

 

Σήμερα το πρωί έτρεχαν πάλι λύματα στην αλεόμαντρα. Αλλά οκ, κάποια στιγμή θα σταματήσουν! Όλα καλά και μπορούμε και καλύτερα…

 

Η υποκριτική είναι μια τέχνη που διδάσκεται. Ωστόσο κυκλοφορούν ανάμεσα μας και πηγαία ταλέντα. Όταν όλα αυτά συσπειρώνονται κάτω από την ίδια ομπρέλα και μιλούν ξαφνικά την ίδια γλώσσα σημαίνει όχι μόνο ότι τους ενώνουν κοινές αξίες, αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι, όταν λένε πολλοί ότι όλα πάνε καλά, ως δια μαγείας γίνονται κιόλας!

 

Όχι, δεν επιχειρούν να μετατρέψουν την φαντασία σε πραγματικότητα. Προσπαθούν να παγιδέψουν τους ανθρώπους που πραγματικά πονάνε τον τόπο τους, ότι η παρουσίαση των προβλημάτων που προέκυψαν από την δική τους αδράνεια, κάνει καλό στο νησί. 

 

Η πραγματικότητα βέβαια είναι άλλη και επιμένουν να την παρακάμπτουν. Ότι η αδράνεια και ο ανεπαρκής σχεδιασμός της διοίκησης οδηγεί σε αυτά τα προβλήματα. 

 

Συχνά για να κρυφτεί η αποτυχία μιας διοίκησης ρίχνεται η μπάλα στην «εξέδρα». Εκεί που πονάει ο απλός πολίτης. Αυτός που πάλεψε και παλεύει με ανιδιοτέλεια για αυτό τον τόπο. 

 

-Γιατί το καλό του τόπου είναι η φροντίδα του. Δεν είναι η καρέκλα κανενός.

-Το καλό του τόπου είναι οι υποδομές του. Δεν είναι η έπαρση κανενός.

-Το καλό του τόπου είναι το υγιές μέλλον του. Δεν είναι τα ψεύτικα τα ωραία λόγια τα μεγάλα για να αποτραπεί η προσοχή στις άσχημες εικόνες.

 

Πιστεύουμε στα αυτιά μας

 

Ζούμε σε μια εποχή που πιστεύουμε περισσότερο στα αυτιά μας παρά στα μάτια μας. Βλέπουμε τον εμπαιγμό, αλλά ακούμε ότι όλα πάνε καλά και αυτό σαν κοινωνία μας φτάνει. Η χειραγώγηση είναι η χειρότερη μορφή τοξικότητας.

 

Τοξικός είναι αυτός που σε χειραγωγεί. Αυτός που σε εμπαίζει. Αυτός που σε βλάπτει με τους διακριτικούς τρόπους χειραγώγησης και παίζοντας με τα συναισθήματά σου. Ο τύπος του στυλ «αγαπάμε τη Μύκονο» αλλά την αφήνουμε να ρημάξει. 

 

Ρίχνει συνεχώς στους άλλους την ευθύνη των πράξεων του

 

Βάζει τους άλλους σε μία θέση όπου πρέπει οι άλλοι, να καλύψουν τις ανάγκες του

 

Αφήνει ανολοκλήρωτες συζητήσεις όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση

 

Χρησιμοποιεί μη τοξικά λόγια με τοξικό τόνο

 

Γίνεται ιδιαίτερα φιλικός με απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσει τους στόχους του

 

Λέει ψέματα με στυλ, προκειμένου να προβεί σε κάθε είδους εκμετάλλευση των άλλων για δικό του όφελος

 

Προσπαθεί να υποτιμήσει την νοημοσύνη σου

 

Αναλώνεται σε άσχετες λεπτομέρειες προκειμένου να μην απαντήσει ή να πάει αλλού την συζήτηση. Πλέον αυτό το ζούμε και σε διαδικτυακό επίπεδο κλείνοντας προφίλ και αποφεύγοντας τα σχόλια.

 

Μπορεί η υποκριτική να είναι η τέχνη του ηθοποιού, όμως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Και μπορεί κάποιοι να είναι καλοί ηθοποιοί και να γράφουν στην κάμερα, δεν πάει να πει όμως ότι είναι και καλοί πολιτικοί. Διότι οι πολιτικοί γράφουν ιστορία με τις πράξεις και τα έργα τους. Και η Μύκονος σε αυτό το κομβικό σημείο της ιστορίας της για να χαμογελάσει ξανά, δεν χρειάζεται χειραψίες, φιλάκια και ψευδαισθήσεις ότι όλα πάνε καλά. Χρειάζεται σταθερότητα, σχέδιο και έργα. Όποιος δεν θέλει να το καταλάβει, μπορεί να συνεχίσει να είναι παρατηρητής σε μία παράσταση χωρίς αύριο.