Πότε επιτέλους θα αντιληφθούμε ότι εκείνα που πρέπει να σώσουμε είναι αυτά που οι ίδιοι αφανίζουμε;

Ο σεβασμός στη φύση και το περιβάλλον είναι από τις ύψιστες αξίες πολιτισμού. Δυστυχώς όμως στις μέρες μας και αυτή ακόμη κλονίζεται βαθιά. Μετά τα «εγκλήματα» στη χώρα με τους πετσοκομμένους ευκάλυπτους, τα «εξαφανισμένα» πλατάνια και τις ψεύτικες μπουκαμβίλιες, τα «κρούσματα» μεταφέρθηκαν και στον περιφερειακό.

 

Στις μέρες που ζούμε το ενδιαφέρον είναι παρεξηγήσιμο και η αδιαφορία σύμβολο της εποχής. 

 

Καταστρέφουμε τους μοναδικούς γρανιτένιους ογκόλιθους με τους οποίους μας προίκισε η φύση, για να φτιάξουμε πέτρες. 

Αντικαθιστούμε τις πολύχρωμες ζωντανές μπουκαμβίλιες που ομορφαίνουν τα στενά στον παραδοσιακό οικισμό, με νεκρά πλαστικά.

Πετσοκόβουμε δέντρα μετατρέποντάς τα σε… πασσάλους, μέχρι το πλήρες ξερίζωμα τους. 

 

Αντί να δίνουμε αξία στον τόπο μας, του στερούμε κάθε ομορφιά και εν συνεχεία αναζητούμε «ενέσεις κολλαγόνου» για να του κάνουμε… lifting!

Εν ολίγοις, κάθε τι που έχει αξία το… πετάμε στα σκουπίδια και εν συνεχεία τα πάμε για ανακύκλωση¨" υπερήφανοι ότι παράγουμε πολιτισμό!

 

Όσο πιο ανάποδα κοιτάμε τον κόσμο, τόσο περισσότερο μας παρασύρει η δίνη, μπερδεύοντας τις πραγματικές αξίες. 

Η παιδεία μας κρίνεται από τις πράξεις μας και αυτές μιλούν ολοφάνερα, όσο κι αν θέλουμε να τις κρύψουμε. 

Κρίμα για τους ευκάλυπτους στην Αργύραινα, μα περισσότερο κρίμα για όλα αυτά που θα ‘πρεπε να σώσουμε και τελικά οι ίδιοι αφανίζουμε.