Τι παιδιά θέλουμε;

Οι μαθητές του ΓΕΛ Μυκόνου και του ΕΠΑΛ Μυκόνου, ύστερα από τρεις μέρες κατάληψη, πραγματοποιήσαν την Τετάρτη το πρωί πορεία διαμαρτυρίας προς το Δημαρχείο Μυκόνου. Τα αιτήματα που  διατύπωσαν ήταν, εκτός από εσωτερικής κατανάλωσης ( αιτήματα που αφορούν δηλαδή στην εσωτερική ζωή του σχολείου) και αιτήματα γενικότερου εκπαιδευτικού, αλλά και πολιτικού περιεχομένου. Εκτός από την ανάγκη ανέγερσης νέων αιθουσών για το ΓΕΛ και το ΕΠΑΛ Μυκόνου, υποστήριξαν την ανάγκη στελέχωσης του κέντρου υγείας, των τμημάτων ασφαλείας στο νησί, την ανάγκη εξεύρεσης μόνιμης λύσης για τους εκατοντάδες δημοσίους υπαλλήλους που εργάζονται στο νησί και άλλα θέματα που άπτονται της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στο νησί της Μυκόνου. 

 

Είναι ευτυχία το γεγονός ότι τα παιδιά αυτού του νησιού καταρχάς κάνουν το αυτονόητο, διαμαρτύρονται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και αντιμετωπίζουμε όλοι καθημερινά στο νησί. Είναι ευτυχία το γεγονός ότι τα παιδιά που φοιτούν στα σχολεία του νησιού προβληματίζονται, διατυπώνουν και εκφράζουν τα προβλήματα όλης της τοπικής κοινωνίας, χωρίς να κρύβονται, να υποκρίνονται και να παριστάνουν τους χαζούς ή τους τουρίστες ή τους κατοίκους ενός άλλου πλανήτη, στον οποίο το μόνο που έχει σημασία είναι οι 6 μήνες της σαιζόν και μετά το νησί μπορεί να κοιμηθεί ή να πεθάνει κιόλας... 

 

Είναι ευτυχία το γεγονός ότι τα παιδιά μας, τα παιδιά των σχολείων μας δεν είναι “χάπατα”, δεν ζουν για να περιμένουν το επόμενο IPHONE ή το επόμενο Σάββατο για να ανοίξουν καμιά Greygoose που θα ποστάρουν στο instagram stories... Είναι ευτυχία το γεγονός ότι κάπου εκεί ανάμεσα στην σκληρή και απαιτητική τους καθημερινότητα, ανάμεσα στις πολλαπλές και ατελείωτες υποχρεώσεις τους, ανάμεσα στην ορμή, στα λάθη, στην βιασύνη, στην έκρηξη και στην “τρέλα” της εφηβείας τους, βγαίνουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, τις παροχές που θα πρεπε να τους εξασφαλίζει  αυτή η “αστική” “κοινοβουλευτική” “δημοκρατία” ( έβαλα εισαγωγικά, έτσι;) που φορολογεί και υπερφορολογεί τους γονείς τους, τις οικογένειές τους, όλους μας, αλλά και τις ελλείψεις και την αδράνεια των τοπικών αρχών όλα τα τελευταία χρόνια... 

Είναι ευτυχία, γιατι πολύ απλά κάνουν αυτό, που θα έπρεπε να κάνουμε με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση όλοι εμείς, πριν από τα παιδιά και για τα παιδιά. 

 

Είναι ,τέλος, ενθαρρυντικό και αισιόδοξο ότι για πρώτη φορά η πολύ μεγάλη πλειοψηφία (όπως φάνηκε) της τοπικής κοινωνιας αναγνώρισε τα δίκαια αιτήματα και τον δίκαιο αγώνα των μαθητών. Όσον αφορά στα κίνητρα και στις προθέσεις του καθένα ,βέβαια, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, της οποίας η εξέλιξη και το τέλος θα φανεί εν καιρώ και στην πράξη.

Κλείνω με μια φυσική απορία προς όλους όσοι (ευτυχώς πολύ λίγοι απ ό,τι φάνηκε) αντιτάχθηκαν ή “κρύφτηκαν” μπροστά στον αγώνα και στην πρωτοβουλία των παιδιών;

 

Τελικά... “ΤΙ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ”; 

 

Δημήτρης Παπαδημητρίου